دیوونه
وقتی می‌خوای بری از پیشش
میگی خدافظ، میگی خدانگهدار
یعنی داری به خدا میگی بیا بازی به جا
یعنی داری میگی من دارم میرم از پیشش، من دارم تنها ولش می‌کنم، من دیگه نیستم که مواظبش باشم، پشتش باشم، مهربونش باشم
داری میگی خدا، تا وقتی که من نیستم تو بیا جای من وایستا، تو بیا مواظبش باش، پشتش باش، مهربونش باش
یعنی داری میگی من و خدا جاها عوض
یعنی داری میگی بهش "میسپارمت دست خدا"
یعنی اینکه من شاید نترسم، خدا هست
در آدمی، عشقی و دردی و خارخاری و تقاضایی هست که اگر صد هزار عالم ملک او شود نیاساید و آرام نیابد. این خلق به تفصیل در هر
پیشه ای و صنعتی و منصبی و تحصیل نجوم و طب و غیر ذالک می کنند و هیچ آرام نمی گیرند.
زیرا آن چه مقصود است به دست نیامده است. آخر معشوق را "دلارام" می گویند، یعنی که دل به وی آرام گیرد. پس به غیر چون آرام و قرار گیرد؟ این جمله ی خوشی ها و مقصودها چون نردبانی ست و چون پایه های نردبان جای اقامت و باش نیست، از بهر گذشتن است.
خنک او را که زودتر بیدار و واقف گردد، تا راه دراز بر او کوته شود و
در این پایه های نردبان عمر خود را ضایع نکند.
فیه ما فیه
ـ دیشب از این مسیر نیومده بودی؟
ـ نه، دیشب مسیرم سر راست بود.
ـ می خواین برگردیم از خیابون بغلی بریم؟
ـ حالا دیگه؟... باز خوبه آدم مطمئنه یکی منتظرش هس و گرنه به چه عشقی
این سر بالایی رو می ره بالا؟
ـ وقتی هم مطمئن هستی کسی منتظرت نیست، راحت می ری بالا.
ـ پس به نظرت من چرا سخت می رم بالا؟
ـ برای اینکه مطمئن نیستی، مرددی...
شبهای روشن
هیس...
گوش کن...
صدای دعا میاد...
نیایش...
گوش کن...
.
.
.
