هر هزار سال یک بار فرشته ها قالی جهان را در هفت آسمان می تکانند،
تا گرد و خاک هزار ساله اش بریزد...
و هر بار با خود می گویند :
این نیست قالی ای که قرار بود انسان ببافد، این فرش ِ فاجعه است،
با زمینه سرخ خون و حاشیه های کبود معصیت....
با طرح گناه و نقش برجسته های ستم .... .
فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند و دوباره با اندوه بر زمین
پهنش می کنند.
رنگ در رنگ....
گره در گره....
نقش در نقش......
قالی بزرگی است زندگی که تو می بافی و من می بافم و او می بافد....
همه بافنده ایم.....
می بافیم و نقش می زنیم....
می بافیم و رج به رج بالا می بریم.....
می بافیم و می گستریم.....
دار این جهان را خدا بر پا کرد. و خدا بود که فرمود : ببافید.
و آدم نخستین گره را بر پود زندگی زد.
و هر که آمد، گره ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت....
و چنین شد که قالی آدمی رنگ رنگ شد...
آمیزه ای از زیبا و نا زیبا....
سایه روشنی از گناه و صواب...
گره تو هم در این قالی خواهد ماند....
طرح و نقشت نیز....
و هزار ها سال بعد، آدمیان بر فرشی خواهند زیست که گوشه ای از آن را
ما بافته ایم.....
کاش گوشه ای که سهم ماست، زیباتر ببافیم.
عرفان نظر آهاری
شبهایی هست،که وقتی می خوام بخوابم باید لای در رو
شده به اندازه دو سانت باز کنم تا خوابم ببره....
انگار هوا از فاصله دو سانت می تونه وارد اتاق بشه و مانع
خفگی من بشه....
این اندازه هر شبی یه مقداریه.....
نمی دونم چرا......
دیشب،انگار هر کار می کردم این احساس لعنتی خفه شدن
یا ترس از خفه شدن ساکت نمی شد....
فکر کنم اگه تو هوای آزاد هم می خوابیدم همچنان این حس
لعنتی رو داشتم....
فکر می کنم این حس کم و بیش ممکنه واسه همه آدما پیش بیاد...
و بازم فکر می کنم که اصلش بر می گرده به اون.... چه می دونم...
فریاد ها.....
ناله ها....
بغض ها....
یا حرف های خورده شده ای که هر آدمی تو خودش حبس کرده
که ممکنه بعضی وقتا با یه فاصله دو سانتی در خوب بشه و بعضی
وقتا هم انقدر به آدم فشار بیاره که حتی تمام در و پنجره های
باز هم اون ترس از خفه شدن رو ساکت نکنه.....