به نو کردن ماه
بر بام شدم
با عقیق و سبزه و آینه.
داسی سرد بر آسمان گذشت
که پرواز کبوتر ممنوع است.
صنوبر ها به نجوا چیزی گفتند
و گزمه گان به هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند.
ماه...
بر نیامد.
احمد شاملو
دیشب، زمان بافتن خیالاتم......خیال بافیم رسید به لحظه مرگم...
از حالت خوابیدنم احساس تو قبر بودن بهم دست داد...
داشتم فکر می کردم اگر هم بمیرم همین جوریه لابد...
همین احساس ِ..... شاید...
لم داده روی طرف راست بدن ( البته من طرف چپ رو ترجیح میدم، شخصاً )...
...
همین طوری رفت جلو...
رفت، رفت تا رسید به زمان فاسد شدن...
زمان کرم گذاشتن...
همیشه احساس می کنم اولین قسمتی از بدنم که کرم میذاره پهلوی چپمه...
از پهلوی چپم شروع می شم...
هیچ حس بدی نیست......نه درد داره...... نه هیچی...
فقط صدای کرم ها اذیت می کنه.......و وول خوردنشون تو بدنت...
یه حس بدی مثل مور مور شدن...
چون اجتناب ناپذیره باید تحمل کرد دیگه و دعا کرد که زودتر گوشتای تن تموم شه...
خوب از این لحاظ میشه گفت که من خوش شانسم...
...
تنها مسئله ای که خیلی خیلی آزار دهندس...
و حتی فکر کردن بهش هم عذاب آوره.......
وجود مارمولک اون زیره.
وای، وای فکرش رو بکن...
یه مارمولک ِ چندش آوره ِلزج ِ کریهُ المنظر ِ دراز
با اون دست و پای چندش آورش
رو تن من با احساسی فاتحانه راه بره، منم هیچ غلطی نتونم بکنم.
وای این بدترین عذاب عالمه...
تصورش رو بکن...
مارمولکه با وقاحت هر چه تمامتر بیاد رو دماغم بشینه...
اون دم کثافت و لزجش رو هی رو صورتم تکون تکون بده
من از ترس نتونم حتی جیغ بزنم ( البته اگر هم بزنم فایده نداره چون من مُردم ).
با یه حالت خیلی کریهی از روی دماغم سرش رو خم کنه،
ذل بزنه تو چشمام بدون اینکه مژه بزنه...
بعد اون دهن بی ریختش رو باز کنه و با زبون درازش دور دهنش رو لیس بزنه...
چشاشو ریز کنه...
بعد از یه مکث کوتاه، با یه خنده مسخره ای بلند بلند بگه:
دیدی بالاخره گیرت آوردم، کوچول...
من اون لحظه دچار مرگ دوباره میشم...
تولد دوباره رو شنیدی؟... من دچار مرگش میشم...
آرزو می کنم وسط برف و یخبندون بمیرم که مارمولک وجود نداره ...حداقل...
آمین .
شیراز ....شیراز.... شیراز....
هیچی نمی تونم بگم...
بیچاره دل من....
جات خالی بود.....
جای همه خالی......
* راستی.... تولدش مبارک ؟
