پیشکشت
مترس از ترس و پیش رو
چون باد ...
گفت،
این است زندگی چون نگری ...
بدو گفتم،
من مست شدم زین، چون روم؟
گفت رو ...
فقط رو ...
چون رود ...
چون باد...
چون باد...
چون باد...
.............................................................
* به بهانه ۲۴ شهریور
دلم می خواست راننده یه تاکسی بودم...
با یه ضبط عالی و همه چی تموم...
با یک عالم نوار و سی دی که دوستشون دارم...
با یک عالم آدم با شخصیتهای جورواجور...
با منشها و رفتارهای جورواجور...
تو یه شهر بی ترافیک با خیابون های پهن...
از صبح تا ته شب می روندم و گوش می دادم...
گوش می دادم و می روندم و زمزمه می کردم...
گوش می دادم و دل می دادم و دلداده ها رو زیر چشمی نگاه می کردم...
گوش می دادم و می روندم...
گوش می دادم...
گوش می دادم...
گوش می دادم...
فقط تصور کن که چه لذت بخشه...
فکر کنم آدم با گوش دادن هم می تونه به رستگاری برسه...
خب خب خب...
ببینم!
وقتی برنامه ریزی زندگیت به هم بخوره چیکار می کنی؟
وقتی سعی میکنی مسیر زندگیت رو تغییر بدی ولی نمی شه...
به نوعی وقتی بد بیاری بیاد سراغت هیچ جور هم دست از سرت بر نداره...
هوم؟
گریه؟
غم باد!؟
بد و بیراه به زمین و زمان؟
قرص آرام بخش؟
پاچه می گیری؟
بی خیالی؟
پشت پا به همه چه؟
خود کشی؟ ( بابا این دیگه خیلی لوس شده خداییش)
.
.
.
فکر کنم خدا داره بهم دهن کجی می کنه
آخدا با ما هم؟
خب من چیکار می کنم؟
سعی می کنم به خدا یاد آوری کنم که منم دهن کجی بلدم... چه جورم!
ببینیم کی پررو تره...
- یه جا خوندم:
روح ِ
انسان،
هر
از
گاهی
از
نو
راهِ
خود
را
پیدا
می کند...
(روح من شدیدا به این جریان نیاز داره...)
.
.
.
.
.
دلم یه سری عادات جدید می خواد.