احساس می کنم،
تهِ تهِ
یه چاهِ
خیلی خیلی گنده هستم...
اونقدر عمیقه که حتی
اون روزنه نورانی که از تهِ چاه ها اصولاً پیداست
هم دیگه دیده نمی شه...
هیچ ِ هیچی پیدا نیست...
تاریکِ تاریک
هیچ کس ِ هیچ کس هم نیست
که صدام رو بشنوه...
....
شاید هم  اصلاً فرقی نکنه...
....
....
....



چه می دونم...

     

          ترسم که اشک ، در غم ما...
                                                  پرده در شود...

پیست

  میزی برای کار ،

  کاری برای تخت ،

  تختی برای خواب ،

  خوابی برای جان ،

  جانی برای مرگ ،

  مرگی برای یاد ،

  یادی برای سنگ ،

                             این بود زندگی .

                                                                   ^{حسین پناهی}