پشت اش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز
اندکی از بسیار را نخواهد رفت.
آهسته آهسته می خزید،
دشوار و کُند...
و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری سخت بر دوش
می کشید.
پرنده ای در آسمان پر زد...سبُک...

و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت: 
                       این عدل نیست، این عدل نیست. 
                      کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی...
                       من هیچگاه نمی رسم...هیچگاه...

و در لاک سنگی خود خزید، به نیت نا امیدی. 

خدا سنگ پشت را از زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت:
           نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد.
          چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است. حتی اگر اندکی...
           و هر بار که می روی، رسیده ای...
           و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست...
           تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی...
                                                                  پاره ای از مرا...


خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.
دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راه ها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:
                          رفتن... حتی اگر اندکی...
                                                 و پاره ای از او را با عشق بر دوش کشید.


                                                                                                   ^{عرفان نظر آهاری}

آقا کلاغ ِ خبرچین، کلاس ِ درس چطوره ؟
دی دی دی دی دی دی دی دی
دی دی دی دی
دی دی دین*

قار قار قار قار
کلاس ِ چی؟ درس ِ چی چی؟
سقفِ کلاس چیکه داره!
بشین پاشو، بشین پاشو
خنده داره! خنده داره!
قار قار قار قار

دیوار ِ اتاق، دودِ سیا گرفته
خانوم معلم، قانقاریا** گرفته
قار قار قار قار



* این آهنگشه
** یا (قاقاریا)  من که یه چیزی تو مایه های قانقاریای خفیف در ناحیه ی
انگشتِ شصتِ پای چپ گرفتم بنابر این همون قاقاریا اسم مریضیشه لابد!
بیچاره خانوم معلم!


^{راستی قانقاریا رو همین جوری می نویسن؟....}

 افسوس که بی فایده فرسوده شدیم
    وز داس سپهر سر نگون سوده شدیم
 دردا  و  ندامتا !  که  تا  چشم  زدیم
        نا بوده به کار خویش نا بوده شدیم

                                                   ^خیام