هر هزار سال یک بار فرشته ها قالی جهان را در هفت آسمان می تکانند،
 تا گرد و خاک هزار ساله اش بریزد...
و هر بار با خود می گویند : 
این نیست قالی ای که قرار بود انسان ببافد، این فرش ِ فاجعه است،
 با زمینه سرخ خون و حاشیه های کبود معصیت....
با طرح گناه و نقش برجسته های ستم .... .
فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند و دوباره با اندوه بر زمین
پهنش می کنند.

رنگ در رنگ....
 گره در گره....
 نقش در نقش......
قالی بزرگی است زندگی که تو می بافی و من می بافم و او می بافد....
همه بافنده ایم.....
می بافیم و نقش می زنیم....
می بافیم و رج به رج بالا می بریم.....
می بافیم و می گستریم.....

دار این جهان را خدا بر پا کرد. و خدا بود که فرمود : ببافید.
و آدم نخستین گره را بر پود زندگی زد.
و هر که آمد، گره ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت....
و چنین شد که قالی آدمی رنگ رنگ شد...
                                                    آمیزه ای از زیبا و نا زیبا....
                                                     سایه روشنی از گناه و صواب...

گره تو هم در این قالی خواهد ماند....
طرح و نقشت نیز....
و هزار ها سال بعد، آدمیان بر فرشی خواهند زیست که گوشه ای از آن را 
                                                                                  ما بافته ایم.....

               کاش گوشه ای که سهم ماست، زیباتر ببافیم.

                                                                                             ^{عرفان نظر آهاری}