زن یه چیزی واست آوردم.
مرد چی؟
زن یه حیوون.
مرد پرنده س؟
زن در واقع معلوم نیست چه شکلیه.
مرد نمی فهمم.
زن شکلش... یا بهتره بگم بدنش... بدن نداره.
مرد نامرئیه؟
زن نامرئی نیست، ولی نمیشه دیدش.
مرد پس تو از کجا می فهمی که توی قفسه؟
زن خوب وقتی قفس روکش داره تکون می خوره.
مرد ببین من از حیوونی که نشه دیدش زیاد خوشم نمیاد.
زن خب تو می تونی نگاهش کنی.
مرد چه جوری نگاهش کنم، اگه نامرئیه؟
زن تو می تونی حضورش رو نگاه کنی. برات کافیه. ولی اگه واقعاً می خوای خودت رو
قانع کنی که این جاست، می تونی بهش غذا بدی. باید روکش رو برداری، غذا رو
توی یه ظرف تمیز بریزی و بذاری توی قفس، بعد دوباره روکش رو بذاری و یه کم صبر
کنی. همیشه همش رو می خوره، خیلی هم تند. و وقتی تموم کرد می تونی روکش
رو برداری، و ظرف خالی رو نگاه کنی. درست مثل اینه که خودش رو دیدی.
...
زن تازه باید خیلی هم مواظب باشی چون گاهی بچه هم می زاد.
مرد عجب! تنهایی خود به خود بچه می زاد؟ جریانش چیه؟ تخم می ذاره؟
زن معلوم نیست. فکر می کنم بخاطر نوره. هر بار که روکش رو بر می داریم نور آبستنش
می کنه.
...
زن آها. اینجاش یه کم گیر داره. کوچولو ها رو باید اول از مادرشون جدا کنی. این کاملاً
ضروریه. چون بچه های این حیوون اگه فوری از مادرشون جدا نشن، می میرن. واسه
همینه که همیشه باید یه قفس حاضر و آماده داشته باشی... به محض این که یه جرقه ی
کوچولو توی قفس دیدی، به این معنیه که بچه ها می خوان برن خونه ی خودشون.
اون وقت باید قفس بزرگه رو باز کنی و سه بار بگی: بیو... بیو... بیو... اون وقت کوچولوئه
از قفس بزرگه می ره تو قفس کوچیکه.
...
مرد این حیوونا انگار خیلی با هوشن.
زن آره. حافظه شون بی نظیره. اگه واسه شون یه داستان تعریف کنی، کوچولوهایی که
بعداً به دنیا می آن، می تونن داستانت رو کلمه به کلمه برات تعریف کنن، چون تو گاهی
اوقات حتا می تونی باهاشون حرف بزنی.
مرد کی؟
زن موقع خسوف.
ماتئی ویسنی یک
