بالاخره بوی نم بارون، رو خاک کویر کاشون هم بلند شد...
حالا با تمام وجودت یه نفس عمیق بکش...
 این بوی بارون، دیگه گیرت نمیاد...

- خانوم...
- ... بله ...
- خانوم چرا شما انقدر خاکی هستید ؟
- چیکار کنم همه جا خاکیه منم مانتوم پر رنگه خاکی می شم.
- هی هی هی ... نه خانوم می گم چرا خاکی هستید ؟
- چه گیر دادیا.... کجام خاکیه ؟ ها ؟ کدوم طرفه ؟
- هی هی هی ...
- نه خانوم منظورش اینه که خاکی هستید.
- ؟؟؟... یعنی چی ؟... آها یعنی زیادی تمیزم ؟
- و - هی هی هی .... نه خانوم...
- خانوم یعنی خیلی خودمونی هستید.
- ها ؟.... آها... اِم ... چیزه ... نه ... خوب می شم....
قول میدم... قراره یه عمل کلی رو  آی کیوم انجام بدن... اگه نشد
شیمی درمانی رو شروع می کنم... خوب می شه...
باور کنید...



 

پشت اش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز
اندکی از بسیار را نخواهد رفت.
آهسته آهسته می خزید،
دشوار و کُند...
و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری سخت بر دوش
می کشید.
پرنده ای در آسمان پر زد...سبُک...

و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت: 
                       این عدل نیست، این عدل نیست. 
                      کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی...
                       من هیچگاه نمی رسم...هیچگاه...

و در لاک سنگی خود خزید، به نیت نا امیدی. 

خدا سنگ پشت را از زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت:
           نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد.
          چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است. حتی اگر اندکی...
           و هر بار که می روی، رسیده ای...
           و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست...
           تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی...
                                                                  پاره ای از مرا...


خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.
دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راه ها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:
                          رفتن... حتی اگر اندکی...
                                                 و پاره ای از او را با عشق بر دوش کشید.


                                                                                                   ^{عرفان نظر آهاری}