در آدمی، عشقی و دردی و خارخاری و تقاضایی هست که اگر صد هزار عالم ملک او شود نیاساید و آرام نیابد. این خلق به تفصیل در هر
پیشه ای و صنعتی و منصبی و تحصیل نجوم و طب و غیر ذالک می کنند و هیچ آرام نمی گیرند.
زیرا آن چه مقصود است به دست نیامده است. آخر معشوق را "دلارام" می گویند، یعنی که دل به وی آرام گیرد. پس به غیر چون آرام و قرار گیرد؟ این جمله ی خوشی ها و مقصودها چون نردبانی ست و چون پایه های نردبان جای اقامت و باش نیست، از بهر گذشتن است.
خنک او را که زودتر بیدار و واقف گردد، تا راه دراز بر او کوته شود و
در این پایه های نردبان عمر خود را ضایع نکند.
فیه ما فیه