دیوونه : من یه خیابون میخوام که کفش خاک و سنگریزه باشه، اون مدلی که موقعه راه رفتن زیر کفشات قرچ قرچ صدا بده دو طرف خیابونه پر از درختای بلند باشه، اونقدر بلند که ستیه کنند همه ی راهو خیابونه باید هیچوقت تموم نشه، هر چقدرم من توش برم جلو بازم به تهش نرسم، باید تهش توی ابرا گم شده باشه قبل از اینکه من شروع کنم به راه رفتن یه بارونی هم اومده باشه و زودی قطع شده باشه، فقط در این حد که بوی خاک بلند بشه، یه کمی فقط، که زمین هم گل نشده باشه موقعه راه رفتنه من نباید بارون بیاد ها من تنها دارم راه میرم، تنهای تنها هیچ جا را هم نگاه نمی کنم موقعه راه رفتنم، دارم تو خودم فکر می کنم هوا یکمی خنک شده، یکمی فقط ها نه بیشتر، اونقدر باید خنک باشه که من یه کت نازک کلاهدار تنم کرده باشم  و دستامم این مدلی کرده باشم توی این جیبی که جلوشه، درست کنار زیپ، یکی سمت راست جیب و یکی هم سمت چپش، کلاهه هم افتاده پشتم سرم نذاشتمش من فقط راه میرم خیلی راه میرم خیلی زیاد اونقدر که خیلی خسته بشم وسط راه، روی زمین، توی خاک و برگ دراز بکشم و خوابم ببره بعد پاییز بشه و برگا دونه دونه از درختای بالای سرم بیافتن روی من بعد من زیر یه لایه ی کلفت از برگ گم میشم همین ٬ تمام.