تو خونه قبلیمون یه کارگاه داشتم... یه خلوت گاه... که سقف بلندی داشت... همیشه هم نردبون* خونه اون وسط ایستاده بود... تو کارگاه ما... ... با خودم که مشکل داشتم... می رفتم بالای نردبون... نزدیک به سقف... روی بالا ترین پله می نشستم... چهار زانو... تعادل بر قرار کردن بالای نردبون و ساعت ها اون بالا بودن آرامش بخش بود... نگاه کردن به همه چیز از یک منظر دیگه... حتی از بالای یه نردبون... در سکوت... آرام کننده بود...                        آرام کننده... ... حالا دیگه نه اون نردبون رو دارم نه حتی سقف بلند اون کارگاه دوست داشتنی رو...                                کجاست بام بلندی ، و نردبان بلندی ؟ که بر شود و بماند بلند بر سر دنیا     و بر شوی...                    و بمانی بر آن و...                                                نعره بر آری...                                                                                   منصور اوجی * از اون دو طرفه ها...