یک شـب آتــــش در نیســــتانی فتـاد
                                       سوخت چون اشکی که بر جانی فتـاد

   شعــله تا سـرگــرم کار خویــش شــد
                                      هـر نـی ای شمــع مزار خویــش شــد

   نی به آتــش گفت: کـین آشوب چیست؟
                                      مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

   گفـت : آتــــش بـی سـبـب نـفــروخـتـم
                                      دعــوی بـی مـعـنی ات را ســــوخـتــم

   زان که می گفـتی نــی ام با صد نـمـود
                                      هـمـچـنان در بنـد خــود بـودی کـه بـود

   مرد را دردی اگر باشد خـوش اسـت
                                      درد  بــی  دردی علاجـش  آتــش اسـت...