حدود چند ماهِ هر وقت میام از جلوی آینه رد بشم یا خودم رو تو آینه می بینم، یه حس غریبی بهم دست میده.... انگار اونی که توی آینه است من نیستم.... هر چقدر هم نگاهش می کنم نمی شناسمش... نه اینکه بگم اون آدم بدیه... یا نفرت انگیزه... یا شیطان صفت... نه فقط غریبه... من نیستم... یکی دیگه است... چشماش مال من نیست... اصلاً یادم نمی یاد قبلاً چه حسی نسبت به خودم تو آینه داشتم... الان ولی حس خوبی نیست... ازش می ترسم...   چشمهای آدم تنها یادگار کودکی هر کسی هستن... انگاری یادگاریام گم شدن...