حدود چند ماهِ هر وقت میام از جلوی آینه رد بشم یا خودم رو تو آینه می بینم،
یه حس غریبی بهم دست میده....
انگار اونی که توی آینه است من نیستم....
هر چقدر هم نگاهش می کنم نمی شناسمش...
نه اینکه بگم اون آدم بدیه... یا نفرت انگیزه... یا شیطان صفت... نه
فقط غریبه...
من نیستم...
یکی دیگه است...
چشماش مال من نیست...
اصلاً یادم نمی یاد قبلاً چه حسی نسبت به خودم تو آینه داشتم...
الان ولی حس خوبی نیست...
ازش می ترسم...
چشمهای آدم تنها یادگار کودکی هر کسی هستن...
انگاری یادگاریام گم شدن...
از من رمقی به سعی ساقی مانده است
و ز صحبت خلق بی وفایی مانده است
از باده دوشین قدحی بیش نماند
از عمر ندانم که چه باقی مانده است
خیام
خیلی از کار ها هست که دوست دارم دوباره انجامشون بدم...
دوباره...
کارهایی که یه زمانی انجام می دادم ولی واسه خاطر یه سری اتفاقات...
یا شرایطی که پیش اومد... یا احساسی که نسبت به اون کار پیدا کردم،
رهاش کردم.
یکی از اون کارها خوشنویسیه...
دلم می خواد دوباره خطاطی کنم...
نه اینکه بخوام خط یاد بگیرم تا بتونم خوشنویسی کنم...
یا نمایشگاه بزنم...
یا مدرک ممتاز بگیرم...
یا هر هدف بزرگ دیگه ای...
نه
هیچی
فقط دلم می خواد دوباره از اول برم سر کلاس خوشنویسی بشینم...
دوباره استادم حافظش رو باز کنه و از نو یه مصرع واسم سر مشق بنویسه...
منم انقدر تو اون لحظه از حرکت دستش و صدای قلم و تنَازیش مست و خمار
بشم که استاد ارجمند مجبور بشه هر توضیحی رو واسم دوبار دوبار بگه...
منم فقط جواب بدم: اوهوم...
بعد برای جلسه بعد یه خط خرچنگ قورباغه بنویسم و بیام ور دست استاد
تا با غرغر ایرادام رو بگیره...
بعد دوباره نوبت حافظ و تک مصرع و سر مشق خودم برسه...
و تا ابد همین برنامه تکرار بشه...
تکرار بشه...
تکرار بشه...
فقط تا همین جا...
دیگه اصلاً بالا تر نیام...
تا همین جاش خوبه.